Je kent het vast wel. Het is vrijdagmiddag en het zonnetje schijnt. Er staat voor het eerst in weken vanmiddag niets op de agenda. Boven draait de wasmachine en de rest van het huishouden kan best nog even wachten. Na een hele werkweek vliegen van hot naar her is het nu tijd voor een kopje thee. Buiten in de tuin staat er al een stoel op je te wachten. Net op het moment dat je wilt gaan zitten gaat de voordeurbel. Zou het weekend voor de deur staan? Nee, het is zoonlief. Of hij mag kijken of vriendje X thuis is. ‘Natuurlijk!’ En weg is hij weer. Net op het moment dat je weer een poging doet om een slokje thee te nemen gaat de bel.
Alweer…
Een paar weken geleden was het zo’n vrijdagmiddag. Zo’n middag dat mijn theemomentje met mijzelf niet ging lukken, zeg maar. Ik schreef er het volgende gedichtje over:
Mama’s vrije vrijdagmiddag
De bel
‘Mam, mag ik spelen?’
Tring
‘Ik moet plassen.’
Ding dong
‘Ik heb zo’n dorst.’
Prrrt
‘Mag ik een pleister?’
Trrt
‘Ben nu alleen en loop me te vervelen.’
De bel
‘Mag ik nog wat drinken?’
Trrrrrrrrrring
Weer die bel …nu ben ik het zat!
‘Oja, mama….had ik al verteld dat jij de allerliefste mama bent die ik ooit had?’
😍